φταφόρι

το, Ν

φτακοίλι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < εφτά-* με επιτ. σημ. + -φόρι (< φέρω, πρβλ. εύ-φορος), με σίγηση τού αρκτικού άτονου ε- (πρβλ. και λ. φτάκοιλο)].